Eymd 3:56
Mjöllin hvít, hylur mig
Felur sár, deyjandi
Frosin tár, lituð rauð
Týndur er, syrgjandi
Refsing 5:52
Ég finn hatrið frá þér, heiftina
Keðjurnar kaldar inn við bein
Þú leitaðir um allt að mér, lifandi lík
En eftir hverju ertu að bíða, tak mína sál
Engill undirheima, faðir lyga
Heyrir þú fólkið ákalla mig ( Mig, mig, mig! )
Snjórinn umlykur allt, svíður sól
endir alheims kominn er
Sérðu fólkið biðja?
Himnar falla yfir þau
Allt er svart, endir nálgast, sólin svört,
Krjúpið, hjartað hamast ört
Líðið fyrir mína synd
Sýndu mér og þeim þá vægð
Beygðu þig,
Og ég mun taka þína sál
og grafa hana undir hyldýpinu
*Og leggja hana á heljarbál
*Ég mun rísa ráðandi, himnar opnast heiðingi!
Stormurinn nálgast mig hratt, blindandi
hvítur en ataður blóði
Enga sakaruppgjöf, mun fá frá þér
Kröftum safna í ljósinu
Ég finn fyrir návist þinni,
Komdu úr myrkrinu, Sýndu þig fyrir mér*
..Þú felur þig á bakvið ill öfl
Ég mun binda þig fastan í þúsund ár
Og í þúsund ár muntu kveljast
myrkrið mun aftur þurrkast út með þér
Þú getur ei sett þig í mín spor
Því ég mun aftur upp rísa
Heiðingi!
Aflausn 7:24
Andann dreg í hinsta sinn
atburðinn rifja upp andsetinn
Í gegnum tíðina ég fann
skugga þinn dimman, andhverfan
Ég mun ei halda áfram hér
sé eftir hvað ég gerði þér
Hjartað hamast
leggir lamast
krepptir hnefar í myrkrinu snjóhvítir
ég er týndur
hugur píndur
Leiðin mín er falin og sár
Mun ei lifa nóttina
get ekki losað hlekkina
Loforð um annað og betra líf
ákallar mig ef sálina klýf
Engin er aflausn án syndar
nauða um ískaldir vindar
Sáttin er marklaus án þín
fennir yfir, mín hinsta sýn
Mjöll 5:34
Skelfingu lostin ég bíð eftir þér
titrandi skríð undir rúmið
Fallin á tíma, með ótta í augum
Dæmd til dauða af þér
Ég heyri þig nálgast í rökkrinu
Brakar í luktum dyrum
Hjartað mitt berst um er skugginn af þér
Fellur á gólfið hjá mér
Heimurinn hrynur að mér
Ég reyni að flýja frá þér
Horfi í skelfingu í augun á þér
Heimurinn hrynur að mér
Miskunn.. miskunn.. miskunn..
Vonin að visna
Hjartað að bresta
Stundin er komin
Miskunna mér
Vindurinn hamast á rúðunni
kemst ég út í storminn?
Hvert get ég farið, í kófið ég fer
í sjálfheldu bíð eftir þér
Horfi inn í sortann, krúpandi á kné
Síðasta andann ég dreg
Allt verður mjög hljótt og allt verður svart
lífsljósið slokknar í mér
Sálmyrkvi 4:12
Ísinn brakar, birtast fínar línur
Fjall að baki, auðnin svíður
Er þetta loksins mín hinsta leið?
ég verð að trúa á mig í neyð
Snjórinn sveipar mína köldustu synd
liggur Mjöll undir Heklutind
Vindar vorsins blása brátt af þér
þú ert farin vakir yfir mér
Frosið blóð og sálin myrkvaðist í mér
Skuggar hraunsins kvelja mig
Hjarnið sker, nístir í myrkrinu, litast rautt
Falin ertu, horfin er
Dimmir fljótt, tunglið hylur sól
fýkur yfir skrefin, ekkert skjól
Ef ég hverf á braut í myrkrinu
verð hjúpaður fönn í frostinu
Frosið blóð og sálin myrkvaðist í mér
Skuggar hraunsins kvelja mig
Hjarnið sker, nístir í myrkrinu, litast rautt
Falin ertu, horfin er
Feigur 8:08
Veröld svarthvít, vetur myrkur
Rökkrið felur, hugur virkur
Falin kveðja, yfir skefur
Enginn veit, hver undir grefur
Allt sem ég hef, lítur í lægra haldi, fer..
Hvað mun ylja mér í nótt?
Ylur í brjóstinu á mér, finnur ei leið.
Þungur er vindurinn, gnauðar.
Ég er niðurbrotinn, ég er fallin sál
Þetta er hinsta kveðjan.
Þar sem rökkrið fellur, bíður einsemdin
Kuldinn umlykur mig
Skjálfhent höndin, svört sem nóttin.
Kraumar hatrið, dofnar óttinn.
Rökkvar 4:54
Blikna rindar. Röðli hallar.
Rökkvar að um drang og sprungur.
Reifast úfið risaklungur
rifnum stakki fyrstu mjallar.
Læt ég hægar, hægar lötra.
Hundrað raddir þögnin klæðir.
Fáleit grös í gjótum nötra,
gustur ólífs hrunið næðir.
Fáleit grös í gjótum nötra,
gustur ólífs hrunið næðir X2
Allt er töfrað, fellt í fjötra X2
Allt er töfrað, fellt í fjötra
Falda burstum rammir Hjallar.
Skyggni holar skútabungur,
skjálfa fortjöld kots og hallar.
Hlið ég slæ að huliðsbyggðum;
hrökkva lásar, blása gluggar.
Furðulega í birtu brigðum
berast fyrir lífsins skuggar.
Fyllir sali forn og ungur,
falla grímur skrúðs og tötra.
Gnýr við rjáfur rymur þungur,
ryðjast háborð, skipast pallar.
hug mér stelur, starir, kallar
Steingjört fólk, með bundnar tungur. X2
Vitjun 9:23
Odi et amo. quare id faciam fortasse requiris?
nescio, sed fieri sentio et excrucior
Endir 4:17
Kófið svart og kalt, í blindu ég berst
Kalinn er, skríð yfir auðnina
Frostið bítur, nístir mig inn við bein
Hræðslan kvelur, ég heyri þín kvein
Hendur skjálfa, í gömlum greinum hvín
lafmóður.. En lifandi
Svartir fingur, frosið nef
Örvæntingin sækir að mér
Stormsveipur huga míns
Kveður ljósið og slekkur á mér
Snjórinn fellur, hann sækir að mér
Snjóblindur, ráfa um í myrkrinu
þú ert frá, þungbær er hugsunin
Ég vil að óttinn víki frá mér
viljinn sterkur en endirinn nálgast hratt
er gæfan það sem Guðirnir gáfu mér?
Snævi þaktir tindar
gnæfa yfir landið
Öskrið berst við storminn, feigur er
Frosið blóð í æðum
vitstola af hræðslu
Þögnin bíður eftir sinni stund
Loksins finn ég friðinn
horfi upp í himinn
Þrekið búið, feigur maður er
Farinn yfir móðu
kemur ekki aftur
nóttin líður, kyrrðin tekur við
Myrkur!
Umlykur mig allan
Læðist inn í sálina í mér
Hélaður í framan
Snjóinn skefur yfir
Þögnin læðist yfir nóttina
Blóðbragð 15:00
Nóttin svört og svalur vindur
Svíkur tunglið bjart
skaflinn klífur kaldlyndur
Í klónum foldarskart
Vopnið horfið, yfir fauk
ég storma hratt frá þér
lífi hennar Mjallar lauk
og óttinn leikur sér
Hjartað óskar hefndar
og hugurinn er myrkur
löðrandi af hatri, með blóðbragð uppi í mér
Kúlan keyrði í gegnum hold
og kalin höndin ber
strauk í framan fannafold
„fyrirgefðu mér“
Hjartað óskar hefndar
og hugurinn er myrkur
löðrandi af hatri, með blóðbragð uppi í mér
í örvæntingu stökk af stað
í angist yfir þér
Andlit hennar afmyndað
var allt um huga mér
Nóttin fyrir þessa nótt
Ég sá þig njóta hans
læddist að þér ofurhljótt
í sæti dómarans
Hjartað óskar hefndar
og hugurinn er myrkur
löðrandi af hatri,, með blóðbragð uppi í mér
Hina innri leið kannt þú fara í myrkri eða ljósi.
Munurinn á þessum tveimur leiðum munu opnast þér;
Látir þú sveiflast í átt til myrkurs-svæðanna
hefur líkami þinn betur í baráttunni.
Þá birtast eða gera vart við sig andar, kraftar og minningar.
Þannig munt þú sökkva dýpra og dýpra.
Þar býr hatur, hefnd, ókunnugleiki, girnd, afbrýðisemi
og löngunin til að vera um kyrrt.
Sökkvir þú enn dýpra, munnt þú fyllast vonbrigðum, andúð og öllum þeim truflsjónum og löngunum sem að kalla
eyðileggingu og dauða yfir mannkynið.